Χοιροβοσκός ο Αναγνώστης

Έτσι τον έμαθα και τον έρωτα. Έμαθα πώς είναι μεγαλύτερος απ’ τον άνθρωπο, είναι, λοιπόν, ακατόρθω­τος. Μια φαντασία για κάποιον καιρό και καταλαγιάζει, σκορπίζεται. Και πρέπει, λέω, να 'ναι πολύ σπάνιο πρά­μα -της τύχης ολότελα- τα δυο πλάσματα να μπορούν να μείνουν ενωμένα, έτσι πού το θέλαμε εμείς. Ό συμβιβασμός πού μπορούν να κάνουν -ορίστε, τον έκανα εγώ- δεν είναι για να σώσουν τον έρωτα, είναι για να τον ξεφύγουν, να παραιτηθούν απ' αυτόν. Και πάλι δεν σώζεται τίποτα. Άλλοι μένουνε παραιτημένοι, μαζί και χωρίς τον έρωτα. Οι άλλοι χωρίζουν -να μην τον προ­δώσουν. Κ’ έτσι κι αλλιώς η πίκρα μένει μονάχα. Για πάν­τα. Δεν είναι πού λείπει τ’ αγαπημένο το πρόσωπο, αυτό πού φάνηκε πώς είταν ο έρωτας. Είναι για τη γνωριμία του ακατόρθωτου. Γι' αυτή την αίσθηση του άφθαστου πού έχω και εγώ. Η Έρικα και κείνα τα τραίνα τα μιση­τά μου πού δεν πάνε πουθενά, γιναν ένα πράμα.

Είναι ο μεγάλος, ο άπιαστος κόσμος -πού δεν υπάρχει. Η φαν­τασία μας τον άγγιξε μια στιγμή με τον έρωτα. Μια στι­γμή μονάχα - και χάθηκε.
Η Έρικα πού 'ταν ο έρωτας έφυγε. Η άλλη η Έρι­κα είναι μια κοπέλα πού δουλεύει χαμάλισσα σ' ένα κατά­στημα λίγο πιο κάτω απ' το Ντόμ. Γλυκιά, φτωχή, βολικιά. Είναι μια τίμια κοπέλα -τίμια στο φίφτυ-φίφτυ, τίμια στον έρωτα, τίμια στο χωρισμό. Από μας τους φτωχούς - και γώ πολύ την αγάπησα. Αμα θέλω, μπο­ρώ να πάω, στέκομαι και περιμένω την ώρα πού θα σκολάσουν, την παίρνω στο σπίτι, ξαναπηγαίνουμε στο δικό της. Για το φίφτυ-φίφτυ, χωρίς τον έρωτα. Και πάω την Κυριακή το πρωί και στα μανιτάρια της - για τον αέρα τον καθαρό, για να σκοτώνουμε τον καιρό - αφού δεν έχουμε και τι να τον κάνουμε. Και παντρευόμαστε κιό­λας — για το γάμο, χωρίς τον έρωτα. Κ’ έχουμε και δύο μιστούς. Και κάνουμε και δύο παιδιά, από τα δώδεκα πού 'θελε. Έτσι δεν είναι; Έτσι δε γίνεται μ' όλους;
Έ, λοιπόν, όχι του κερατά… Μένω με την άλλη -πού δεν θα ξανάρθει. Εκείνη την Έρικα πού 'χε τον τρόμο στα μάτια. Να πικραίνομαι, να μετανιώνω, ν' απο­διώχνω το βράδυ την αγαπημένη της θύμηση, να την ονει­ρεύομαι μέσα στον άπιαστο κόσμο — ναί, ναί, εγώ το τί­ποτα των ανθρώπων, ο Κώστας εκείνος ο ανύπαρκτος…

Δημήτρης Χατζής
«Το διπλό βιβλίο»
Εκδόσεις Ροδακιό
Σελ.109-111

Ετικέτες Δημήτρης Χατζής

Γεώργιος Χοιροβοσκός | Σάββατο, Απριλίου 14, 2007 | 6:10 π.μ. | Διεύθυνση Παραπομπής